Javier
Moderatorzy: crestwood, Migotka
-
BEATA olag
- Posty: 4939
- Rejestracja: 17 sie 2014, 11:12
- Lokalizacja: Piątkowo / Poznań
Niech mnie ktoś mnie polubi!
Javier jest bardzo towarzyski, pozytywnie nastawiony, chętny do kontaktów i zabaw. A reszta towarzystwa jakoś niezbyt… Javier przychodzi do klatki z Czuczką. Czuczka wychodzi… Tupito idzie w kąt usiąść, Javier za nim, Tupito wraca… Javier odwiedza Zarę w koszyku, Zara nie reaguje… Piórko na wędce lata po pomieszczeniu, Javier za piórkiem i… nikt więcej… Halo ! Czy są tu jakieś koty chętne do zabawy ?! Niech mnie ktoś polubi !!!
Javier jest bardzo towarzyski, pozytywnie nastawiony, chętny do kontaktów i zabaw. A reszta towarzystwa jakoś niezbyt… Javier przychodzi do klatki z Czuczką. Czuczka wychodzi… Tupito idzie w kąt usiąść, Javier za nim, Tupito wraca… Javier odwiedza Zarę w koszyku, Zara nie reaguje… Piórko na wędce lata po pomieszczeniu, Javier za piórkiem i… nikt więcej… Halo ! Czy są tu jakieś koty chętne do zabawy ?! Niech mnie ktoś polubi !!!
-
BEATA olag
- Posty: 4939
- Rejestracja: 17 sie 2014, 11:12
- Lokalizacja: Piątkowo / Poznań
-
BEATA olag
- Posty: 4939
- Rejestracja: 17 sie 2014, 11:12
- Lokalizacja: Piątkowo / Poznań
-
BEATA olag
- Posty: 4939
- Rejestracja: 17 sie 2014, 11:12
- Lokalizacja: Piątkowo / Poznań
Kto jada ostatki… i początki
Przygotowuję kociakom jedzenie. Miseczki na stolik, puszka do ręki - kociaki zamierają w napięciu. Stawiam puszkę również na stolik – kociaki siadają koło stolika. Klik – puszka otwarta – Javier nie wytrzymuje napięcia i wskakuje na stolik. To nie stolik kuchenny, ale porządek jakiś musi być. Chwytam Javiera i zdejmuję go na podłogę. Łyżka w rękę i zaczynam wykładać jedzenie do czterech miseczek. Javier na stoliku, reszta na dole. Zdejmuję go na posadzkę, dalej wykładam jedzenie… Javier - myk - do góry i bez zbędnej zwłoki zaczyna wsuwam z pierwszej miseczki. Zdejmuję go znowu, staram się wyłożyć resztę zawartości puszki… Javier wziął mnie tym razem z flanki i zaprzyjaźnił się z miseczką z mojej drugiej strony. Ręce mi opadły. Z kotem nie wygram.
Zdejmuję po kolei miseczki i rozstawiam w kątach pomieszczenia – dla każdego kota osobno. Każde podchodzi do swojej. Javier je ze swojej miseczki… Nie, w innych może być coś lepszego ! Podbiega więc do Czuszki i zaczyna jeść z jej miseczki. Potem sprawdza zawartość miseczki u Tupito. Na koniec podbiega do Zorro… Tu wkraczam do akcji - koteczka je najwolniej, z przerwami, jej miseczkę trzeba chronić. Javier wraca więc do swojej miseczki i szybko kończy swoją miseczkę. W międzyczasie Czuszka kończy jeść zostawiając co nie co, podobnie Tupito i rozpoczynają ablucje. Javier podbiega więc po kolei do ich miseczek i dokładnie wylizuje najpierw miseczkę Tupito, a potem wykańcza i poleruje na błysk miseczkę Czuszki. Zerka w kierunku Zorro - nie! - słyszy mój stanowczy głos. Wraca więc do swojej miseczki i już ze spokojem ją kończy. - Spokojnie. Cały czas nie będziesz tu z nami. Jak wyjdziesz, odwiedzę miseczkę Zorro.
Cwaniaczek…
Przygotowuję kociakom jedzenie. Miseczki na stolik, puszka do ręki - kociaki zamierają w napięciu. Stawiam puszkę również na stolik – kociaki siadają koło stolika. Klik – puszka otwarta – Javier nie wytrzymuje napięcia i wskakuje na stolik. To nie stolik kuchenny, ale porządek jakiś musi być. Chwytam Javiera i zdejmuję go na podłogę. Łyżka w rękę i zaczynam wykładać jedzenie do czterech miseczek. Javier na stoliku, reszta na dole. Zdejmuję go na posadzkę, dalej wykładam jedzenie… Javier - myk - do góry i bez zbędnej zwłoki zaczyna wsuwam z pierwszej miseczki. Zdejmuję go znowu, staram się wyłożyć resztę zawartości puszki… Javier wziął mnie tym razem z flanki i zaprzyjaźnił się z miseczką z mojej drugiej strony. Ręce mi opadły. Z kotem nie wygram.
Zdejmuję po kolei miseczki i rozstawiam w kątach pomieszczenia – dla każdego kota osobno. Każde podchodzi do swojej. Javier je ze swojej miseczki… Nie, w innych może być coś lepszego ! Podbiega więc do Czuszki i zaczyna jeść z jej miseczki. Potem sprawdza zawartość miseczki u Tupito. Na koniec podbiega do Zorro… Tu wkraczam do akcji - koteczka je najwolniej, z przerwami, jej miseczkę trzeba chronić. Javier wraca więc do swojej miseczki i szybko kończy swoją miseczkę. W międzyczasie Czuszka kończy jeść zostawiając co nie co, podobnie Tupito i rozpoczynają ablucje. Javier podbiega więc po kolei do ich miseczek i dokładnie wylizuje najpierw miseczkę Tupito, a potem wykańcza i poleruje na błysk miseczkę Czuszki. Zerka w kierunku Zorro - nie! - słyszy mój stanowczy głos. Wraca więc do swojej miseczki i już ze spokojem ją kończy. - Spokojnie. Cały czas nie będziesz tu z nami. Jak wyjdziesz, odwiedzę miseczkę Zorro.
Cwaniaczek…
-
BEATA olag
- Posty: 4939
- Rejestracja: 17 sie 2014, 11:12
- Lokalizacja: Piątkowo / Poznań
-
BEATA olag
- Posty: 4939
- Rejestracja: 17 sie 2014, 11:12
- Lokalizacja: Piątkowo / Poznań
Jak to na krówkę przystało... 
https://www.youtube.com/watch?v=jP5Y9Xc ... qc&index=2
Dzień jak przesłodki codzień
https://www.youtube.com/watch?v=tBXF2bg ... CvRF9Bqpqc
Podsufitowiec niepospolicie piękny
https://www.youtube.com/watch?v=jP5Y9Xc ... qc&index=2
Dzień jak przesłodki codzień
https://www.youtube.com/watch?v=tBXF2bg ... CvRF9Bqpqc
Podsufitowiec niepospolicie piękny
Javier od wtorkowego wieczoru tymczasuje z Kornelią i Majkiem
Póki co, w izolacji, ale ma dla siebie cały pokój, łóżko i półki, z których coraz śmielej korzysta. Jest jeszcze bardzo spłoszony i oswaja się z nowymi dźwiękami, zapachami, zza-drzwiowymi zaczepkami Kornelii, no i z nowym człowiekiem...
Cudnie się mizia - jak ma chęć, a miewa cichutko mruczy, trochę się bawi, a nawet raz przypomniał miaukiem o swoim istnieniu słysząc kocie harce. Doczekać się nie mogę, kiedy wpadnie w zabawowy amok z Kornelią, oj się będzie działo! Na razie uzbrajam się w cierpliwość i daję chłopakowi spokój, poczucie bezpieczeństwa i całe mnóstwa czułości.
A zdjęcia wkrótce.
Póki co, w izolacji, ale ma dla siebie cały pokój, łóżko i półki, z których coraz śmielej korzysta. Jest jeszcze bardzo spłoszony i oswaja się z nowymi dźwiękami, zapachami, zza-drzwiowymi zaczepkami Kornelii, no i z nowym człowiekiem...
Cudnie się mizia - jak ma chęć, a miewa
cichutko mruczy, trochę się bawi, a nawet raz przypomniał miaukiem o swoim istnieniu słysząc kocie harce. Doczekać się nie mogę, kiedy wpadnie w zabawowy amok z Kornelią, oj się będzie działo! Na razie uzbrajam się w cierpliwość i daję chłopakowi spokój, poczucie bezpieczeństwa i całe mnóstwa czułości.A zdjęcia wkrótce.
Javier jest rasowym miziakiem! Ociera się o wszystko, najchętniej o człowieka - z lewa i z prawa, podtyka główkę, daje się wziąć na kolana i pięknie się wtula w pod ręce...
Jest coraz mniej spłoszony, drobne kuwetowe dolegliwości poszły w zapomnienie, miskę czyści do sucha i już podchodzi do swoich drzwi na powitanie, kiedy wracam do domu Udało się nawet obciąć mu pazurki, co wprawdzie przypłaciłam krwią, ale było znacznie łatwiej niż z szaloną Kornelią. Jeszcze tylko nosek czeka na wyczyszczenie z - prawdopodobnie - resztek jedzenia, po troszkę odłupujemy te brudy. No i jest jeszcze strupol na pyszczku, nieźle go któreś musiało dziabnąć. Na szczęście się nie paprze i nie boli, kawałeczek po kawałeczku sam odpada.
Wczoraj na krótką chwilę wpadła do niego w gości Kornelka. Tylko się obwąchali - z obu stron - no i niestety, ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu i zgrozie, Kornelia go osyczała, a wypraszana za drzwi warczała. Z Majkiem nawet nie próbuję go jeszcze zapoznawać... Za to dziś zaprosiłam Javiera na salony (Majek i Kornelia spędzili ten czas zamknięci w łazience). Bardzo jeszcze przestraszony chłopak jest, aczkolwiek ciekawy otoczenia.
Póki co, musi mu na razie wystarczyć zabawa z człowiekiem, a preferuje gonitwy i polowanie na sznurek, myszy i szczury mu jeszcze nie podchodzą... Ale i nad tym popracujemy
A tak niedawno, to Kornelka była po tej stronie szyby...
Miziaj, mnie, miziaj...
Jest coraz mniej spłoszony, drobne kuwetowe dolegliwości poszły w zapomnienie, miskę czyści do sucha i już podchodzi do swoich drzwi na powitanie, kiedy wracam do domu
Udało się nawet obciąć mu pazurki, co wprawdzie przypłaciłam krwią, ale było znacznie łatwiej niż z szaloną Kornelią. Jeszcze tylko nosek czeka na wyczyszczenie z - prawdopodobnie - resztek jedzenia, po troszkę odłupujemy te brudy. No i jest jeszcze strupol na pyszczku, nieźle go któreś musiało dziabnąć. Na szczęście się nie paprze i nie boli, kawałeczek po kawałeczku sam odpada.Wczoraj na krótką chwilę wpadła do niego w gości Kornelka. Tylko się obwąchali - z obu stron - no i niestety, ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu i zgrozie, Kornelia go osyczała, a wypraszana za drzwi warczała. Z Majkiem nawet nie próbuję go jeszcze zapoznawać... Za to dziś zaprosiłam Javiera na salony (Majek i Kornelia spędzili ten czas zamknięci w łazience). Bardzo jeszcze przestraszony chłopak jest, aczkolwiek ciekawy otoczenia.
Póki co, musi mu na razie wystarczyć zabawa z człowiekiem, a preferuje gonitwy i polowanie na sznurek, myszy i szczury mu jeszcze nie podchodzą... Ale i nad tym popracujemy
A tak niedawno, to Kornelka była po tej stronie szyby...
Miziaj, mnie, miziaj...
-
BEATA olag
- Posty: 4939
- Rejestracja: 17 sie 2014, 11:12
- Lokalizacja: Piątkowo / Poznań
No to hiszpański byczek w pełni korzysta z blasków i cieni domu. Od kilku dni bryka wypuszczony z separacji i dobrze mu to idzie 
W oswajaniu się z codziennością największą trudność ma jeszcze z człowiekiem, który ni z tego, ni z owego wstaje, łazi po mieszkaniu, trzaska garnkami i szufladami... Ale pracujemy nad tym, skończyło się cichutkie chodzenie na palcach i ostrożne ruchy, przyzwyczajam Javiera do życia na wyprostowanych łapkach, z wysoko podniesioną główką i z zaintrygowanym ruchem ogonka...
Najpiękniejsze chwile dnia to oczywiście micha
- czy krówki mają w genach nieokiełznaną łasuchowatość? Apetyt dopisuje mu w równej mierze co Kornelii, a to znaczy że jest nieposkromiony. Kiedy jedno skończy swoją porcję (a czasem nawet zanim ją dokończy), koniecznie musi zajrzeć do miseczki drugiego, czy aby na pewno nie ma tam czegoś lepszego.
A największej radości i ulgi dostarcza mi fakt, że skończyło się syczenie i warczenie - wszystkie trzy prowadzą życie w bezkrwawych relacjach. Miejmy też nadzieję, że z czasem Javier da się namówić na wspólną z Kornelią zabawę, bo póki co, preferuje indywidualne gry i zabawy mimo jej intensywnych zaczepek.
A tu zdjęcia jeszcze z "izolatki":
W oswajaniu się z codziennością największą trudność ma jeszcze z człowiekiem, który ni z tego, ni z owego wstaje, łazi po mieszkaniu, trzaska garnkami i szufladami... Ale pracujemy nad tym, skończyło się cichutkie chodzenie na palcach i ostrożne ruchy, przyzwyczajam Javiera do życia na wyprostowanych łapkach, z wysoko podniesioną główką i z zaintrygowanym ruchem ogonka...Najpiękniejsze chwile dnia to oczywiście micha
- czy krówki mają w genach nieokiełznaną łasuchowatość? Apetyt dopisuje mu w równej mierze co Kornelii, a to znaczy że jest nieposkromiony. Kiedy jedno skończy swoją porcję (a czasem nawet zanim ją dokończy), koniecznie musi zajrzeć do miseczki drugiego, czy aby na pewno nie ma tam czegoś lepszego.A największej radości i ulgi dostarcza mi fakt, że skończyło się syczenie i warczenie - wszystkie trzy prowadzą życie w bezkrwawych relacjach. Miejmy też nadzieję, że z czasem Javier da się namówić na wspólną z Kornelią zabawę, bo póki co, preferuje indywidualne gry i zabawy mimo jej intensywnych zaczepek.
A tu zdjęcia jeszcze z "izolatki":