Fundacja 'Koci Pazur'

[saszka]

[saszka]

Sabrina już dawno wypróżniona, ale karuzela emocji kręci się dalej. Teraz wskutek remontu. Więc tylko fotograficzny update na szybko: tym razem zdjęcia korzystne

Melancholijny chłopiec Budda:


I jego urocza siostra Banshee, love child buldożka francuskiego oraz gremlina:

[jaggal]

remont częściowo zakończony - tylko częściowo, bo został nam jeszcze salon, ale mamy gotowy mniejszy pokój, który dla kotów jest o tyle ważniejszy, że znajduje się w nim większość kuwet oraz miejsca leżące - regał, drapak i łóżko piętrowe - żeby nie było, to nie ludzie na nim sypiają... - zwane redutą. dzieci zmiany przyjęły trochę nieufnie, do nowych wnętrz długo wejść nie chciały, ale w końcu uległy, zwłaszcza że stary drapak zamieniony został na ekskluzywny słup z legowiskami, ochrzczony czule baobabem.

Bubek w beżach na baobabie, z zadumą spogląda w przyszłość:


Banshee w beżach na regale, równie melancholijnie w dal wpatrzona:


a tak po prawdzie, Brodzeństwo zwyczajnie ściemnia, w żadną przyszłość nie spogląda i żadnej w tym nie ma zadumy, jeno zwyczajnie czekają, aż żreć dadzą, jak reszta rodziny zresztą:

(korytarz też po drobnym liftingu, ale on na kocich nijakiego wrażenia nie zrobił)

[saszka]

Widać, że rodzeństwo, co nie?

[jaggal]

Brodzeństwo miało ostatnio okazję zaznać wielu rozrywek, związanych z gośćmi, w tym także tymi najzacniejszymi, od dziewięciu miesięcy do prawie pięciu lat. Budda zawiódł - nie wykazał się talentami towarzyskimi ani czarem gospodarza, zwiał na redutę i tam siedział na szczęście Banshee ratowała sytuację, ochoczo biorąc udział w zabawie z gośćmi nieco starszymi oraz niestrudzenie uciekając przed miłością gości nieco młodszych. Podejrzewamy, że gdyby miała kontakt z dziećmi codziennie, to pewnie dość szybko by się przyzwyczaiła i wypracowała sposoby na radzenie sobie z natrętnie poklepującymi małymi rączkami, bo chęć imprezowania z wędką była u niej silniejsza niż cokolwiek innego i cały czas kręciła się na widoku, a podczas zabawy pokazała nawet parę spektakularnych fikołków

poza tym zakończyłyśmy remont w salonie i koty szczęśliwe, bo życie powoli wraca do normy - dobrze, że nie zdają sobie sprawy z tego, że w najbliższym czasie planujemy wymienić kanapę, więc jeszcze parę trzęsień ziemi może się zdarzyć

[jaggal]

wracając jeszcze do tematu gości: bratanica saszki jest wielką fanką rezydentki Burak, ale bardzo lubi też Buddę (którego cały czas uważa za dziewczynkę, jednak jemu to chyba nie przeszkadza). ostatnio jednakoż jej serce zdobyła także Banshee, która doczekała się poświęconego sobie dzieła:




PS. warto zwrócić uwagę na fakt, że w misce kotka znajduje się WODA - świadczy to o zaawansowanej wiedzy Autorki i jej odporności na uprawianą w przedszkolu tudzież bajkach kotkomleczkową propagandę ^^

[kat]

Się nie wyświetla

[jaggal]

a teraz?

[kat]

widać

[saszka]

[misiosoft]

wow!! te kolory

[saszka]

Przy okazji wymiany firany okazało się, że przypadkiem spełniłyśmy największe marzenie Banshee - o polegiwaniu na niej.



Więc polegiwała często i chętnie. Aż do momentu, gdy zasłonka została skrócona. W zamian koty dostały 2 nowe legowiska, ale - jak powszechnie wiadomo - żadne wypasione, komercyjne legowisko nie jest tak fajne, jak miejsce randomowo wybrane przez samego kota
Albo nierozważnie rzucona część garderoby, której nie zdążyło się jeszcze schować. Poniżej ilustracja kociej zasady 3 sekund - wszystko, co leży gdzieś 3 sekundy, może być uznane za miejsce polegiwania kota



Choć w sumie w tym wypadku nie jestem pewna, czy Budda nie tyle chciał polegiwać, co akurat próbował przymierzyć spodnie

[Zurha]

Skąd ja to znam... muszę zawsze pamiętać żeby rozrzucać wszystko w dwóch zestawach, aby oba koty były szczęśliwe i wyspane.

Banshee leży w pozycji, mówiącej że jest biednym kotkiem, który nic nie ma i bardzo niewiele by chciał Jeno kawałek firanki...

[Peony]

[jaggal]

Banshee od życia żąda dużo więcej niż jeno kawałek firanki to rozwydrzone, wymuszające i okropne rozpaskudziejstwo! jak ją na miłość zeprze, to nie ma litości - pod nogi wlezie, wskoczy na krzesło, na którym człowiek zamierza usiąść, będzie napierać ryjkiem w rękę czy w bok aż do bólu (takie to zwierzę małe, a takie odczuwalne!), a wszystko to przy akompaniamencie nieustającego trąbienia, od którego ogłuchnąć idzie... no ale cóż, dwa lata z kawałkiem pracowałyśmy, zanim się bestia otworzyła, to teraz mamy, cośmy chciały
Budda zaś pod względem upierdliwości dzielnie asystuje siostrze, a w kwestii dźwięczności to nawet ją przebija - czasem mam wrażenie, że nie płacze tylko wtedy, kiedy śpi lub je przez pozostałą część doby non stop słychać, że on na tym łez padole nic innego robić nie może, tylko snuć swoją pieśń smutku i rozpaczy. a człowiek by czasem spać chciał albo coś...