Jak już wyżej wyczytaliście - Leon musi nosić kołnierz. Jeszcze przed kontrolą u onkologa próbowaliśmy nieco złagodzić mu stres związany z noszeniem tego ustrojstwa. I tak najpierw Leoś wylądował w miękkim weterynaryjnym kołnierzu materiałowym.
Postanowił nam jednak udowodnić, że pogłoski o jego sprycie nie są przesadzone i w dwa dni wykombinował, że napierając kołnierzem na jakikolwiek pionowy przedmiot kładzie go sobie na tułów i zyskuje nielimitowany dostęp do własnego nosa. Rezultat: Leon powiedział "pa, pa" strupkowi, a my powiedzieliśmy to samo, plus kilka #@&#!, materiałowemu kołnierzowi.
Podejście drugie. Zamówiliśmy cudne szyte kołnierze. Cud-mięciutkie, cud-wygodne, cud-niestresujące. No ogólnie miodzio, lala i co tam jeszcze można.
Wieczorkiem szliśmy spać zadowoleni z siebie, że kotkowi tak wygodnie, że nawet tylne łapki sobie myje. Nasze zmęczone mózgi nie zatrybiły jednak, że skoro pyszczek sięga do łapek, to w drugą stronę zadziała to tak samo... Rano zatem odkryliśmy, że Papa znów powiedział strupkowi "pa, pa"...
Dość litości, nadszedł czas męczenia kotka - żegnaj empatio i współczuciu, witaj tradycyjny kołnierzu! O dziwo kocia depresja z tej okazji trwała jakieś 20 minut, foch może dwa razy dłużej. I kot przeżył, i strupek ma się świetnie.
No może tylko czasem jakiś nieproszony ogon zaplącze się do środka
Wybaczcie jakość zdjęcia, ale sytuacja uwieczniana była na szybko
tak, mam słabość do starszych panów 
Widać też, że go swędzi, bo trze łapą nawet przez klosz 
