Moderatorzy: airam, crestwood, Rita, Migotka
Neda pisze:Morri pisze:I choć skończyłam przez to z ręką w Rivanolu
Hahahha, witamy na polu minowym, serio.Po ostatnim obcinaniu jej pazurków w szpitaliku, jak uciekając, zaparła się tylnymi łapami na moim przedramieniu, to do dziś blizny po dziarach na pół ręki mam.
dlatego podeszłam do tego z pewną dozą nieśmiałości i bez pośpiechu Ale czas już był naprawdę najwyższy, więc jak mus to mus - pozostaje wierzyć, że następnym razem pójdzie lepiej 
Granat poleca się do adopcji Nie mamy co tu dużo pisać tym razem, jedyne co zmąciło nasz spokój to lekko zaczerwienione dziąsła u Granata. Problem ten już był w przeszłości, więc wracamy do częstszego smarowania stomażelem, a za jakiś miesiąc czeka nas wizyta u weterynarza i ogólny przegląd kota. Mam ogromną nadzieję, że chwila, gdy będzie można ją wziąć na ręce jest już blisko! Do tej pory udało mi się to tyko raz 
Mina bardzo chce być blisko, ale zawsze jest czujna. Pod ręką wygina się i pręży - wprost uwielbia dotyk... A jednak ciągle coś ją ogranicza.... Niestety mimo młodego wieku w paszczy mamy już bałagan i smrodek ropy, zatem szykuje nam się sanacja. Korzystając z okazji zważyliśmy delikwenta i jednak moje prognozy się nie spełniły, Granat wciąż poniżej 5kg 
Uff.. martwiłam się, że przytył. Na szczęście nikt nie powiedział mu, że jest gruby, a jedna z Pań nazwała go pandą - brzmi lepiej, niż gruby 
Nie można się przyczepić - nie są może jednolicie różowe, ale obwódka wokół zębów jest tylko o ton jaśniejsza niż same dziąsłaNiebieska pisze:A jak wyglądają zębiszcza u Miny i Sapera? Pamiętam, że w szptaliku też miały zaczerwienione i smarowane stomażelem... im pomogło?
Mina nawiązała ze mną silną więź - zawsze przybiega, gdy ją zawołam i robi to z naprawdę dużą radością W ogóle, mimo pewnej nieśmiałości i jakiegoś takiego braku wiary w siebie, Mina jest kotem bardzo pogodnym Dla Granata jednak było to zjawisko straszliwe do tego stopnia, że postanowił nie pozostawać na widoku. W tej sytuacji nic nie dało się udokumentować, bo Granat wyparował. Dosłownie znikłą nam z oczu. Kiedy nie dało się wywabić go wołaniem, dźwiękiem otwieranej lodówki i zapachem jedzenia, rozpoczęliśmy poszukiwania. W tym czasie po kilkanaście razy zaglądaliśmy w te same miejsca, w kryjówki dobrze nam znane, w szczeliny absurdalnie wąskie, kręciliśmy się w tą i a powrotem bez sensu. Szukaliśmy go dobra godzinę zanim znaleźliśmy gdzie się ukrył... Schował się do szafki, nad lodówką. Szafkę te otwarliśmy z desperacji i bingo. Czarny skitrany kocur, który udaje, że jest mniejszy niż w rzeczywistości Okazało się, że z tył jest szczelina którą można tam wejść, o czym nie mieliśmy wcześniej pojęcia. Kiedy pieseł odjechał do domu wszystko szybko wróciło do normy, ale Granat ujawnił nam się jako największy cykor w stadzie 
