Lolek

[kotekmamrotek]

a jak tam Loluś????

[Lili]

Rodzina Afryki??





PRZECIEŻ TO BLIŹNIAK!;)

[kotekmamrotek]

no, i z Lubonia:) Tego w Afryce oczywiście!

[kotekmamrotek]

Marcotta, co słychać u Lolka?
Martwimy się...

[marcotta]

Przepraszam, nie zwróciłam uwagi na wcześniejsze wiadomości.
Loluś jest za TM, jego stan pogorszył się nagle mimo leków, kroplówek i wprowadzonej diety, na USG wyszedł guz na wątrobie, Lolek z powodu złego stanu nie kwalifikował się żadnego zabiegu operacyjnego, ponieważ wg oceny lekarza nie wytrzymał by tego (nie wybudziłby się). Miał dwukrotnie spuszczany płyn z brzucha, co wiązało się z każdorazowym uśpieniem, po czym niestety słabł coraz bardziej. Wątroba w rozsypce. Nie było nawet szansy na biopsję tego guza, właśnie z powodu jego stanu ogólnego. Nie rozumiem, jak kot żywy, normalnie zachowujący się, nie wykazujący objawów chorobowych (normalnie jadł, pił, bawił się, nie izolował - dopiero pod sam koniec) może okazać się tak ciężko chory.
Kiedy pisałam wcześniejsze posty, Lolek był już słaby, pod sam koniec wiozłam umierającego kota na rękach do weterynarza, już tylko po to żeby zakończyć tę męczarnię. Minęły dopiero dwa tygodnie, nie mogę się pozbierać, przepraszam.

[jaggal]

Tak nam przykro...

[kat]

Tak już jest z kotami, ze nie okazują po sobie choroby...

[']

[marcotta]

Ja poważnie nie mogę się jeszcze pozbierać, choć wszyscy się z nim pożegnaliśmy, już kiedy było wiadomo że wieziemy go w ostatnią drogę, dzieci, my, to był wspaniały, mądry kot. Stale o nim myślę, co najdziwniejsze, pozostałe zwierzęta słysząc jego imię szukają go! A co najgorsze nie wiem i stale analizuję, jak można było wcześniej wykryć tę chorobę? Może wcześniejsze podawanie leków zapobiegło by jej rozwojowi? Ale nic nie było widać, apetyt ten sam, zabawy, przytulanie - dopiero kiedy było już za późno i pojawiło się wodobrzusze. Nie wiem, ciągle o tym myślę. Gdyby nie ta cholerna choroba, Lolek mógłby być z nami jeszcze wiele lat.

[BEATA olag]

Lolusiu -

[kikin]

(*)

[catta]

Lolek

[marcotta]

Jest mi naprawdę przykro i ciężko, także z powodu świadomości cierpienia Lolka. Żył z nami przez dwa lata, dał się poznać jako kot może nie wylewny, ale bardzo mądry, inteligentny, z którym rozumiałam się w lot - wystarczyło spojrzeć mu w oczy i posłuchać. Przybiegał na zawołanie jak pies. Trzymał porządek wśród reszty zwierząt (2 koty i pies), jeśli między kotami był konflikt, wkraczał Lolek i rozdzielał towarzystwo, czasem skarcił. Z psem żył w komitywie, pozwalał się lizać po pyszczku (umiarkowanie). Był pierwszy do czystej kuwety, zawsze czekał przy mnie na sprzątnięcie i ładnie korzystał z czystego żwirku. Pozwalał sobie podawać leki, bardzo cierpliwie... nawet wstrętne kleiste siemię lniane, kiedy miał problem z bezoarami, jakby wiedział, że tak musi być. Mam łzy w oczach, gdy to piszę, będę za nim tęsknić i pamiętać, jak zresztą cała nasza rodzina. Dzieci płaczą, wiadomo. Pod koniec życia Loluś sypiał z moją córką w łóżku, to był naprawdę wspaniały kocur, kot ideał jak mówi mój mąż (jego ulubieniec). Jedyna pociecha, że skończyło się jego cierpienie, lecz marna to pociecha przy tęsknocie.

[Cynamon]

marcotta, bardzo nam przykro
Loluś [*] byl u nas kilka dni, ale był to kot niezwykły, co jakiś czas go wspominany.
Dobrze, że już nie cierpi. Czasami tak jest, że nie da się nic więcej zrobić jak ulżyć w cierpieniu. Ważne, że miał swój dom i kochających go ludzi
Trzymajcie się

[kotekmamrotek]

Marcotta, doskonale wiem, co czujesz, zresztą chyba każdy z nas niestety ma takie doświadczenia... Ale to zawsze boli, i zawsze będzie bolało... Nie mogłaś zrobić nic więcej - po prostu. Ja wiem, że głupi mózg zawsze będzie tworzył historie, co by było gdyby - ale nie jest gdyby. Jest, jak jest - czyli dałaś wspaniały dom wyjątkowemu kotu, który zaufał Tobie, pokochał Cię, a nie miał sielankowego życia wcześniej... Gdyby nie Ty - nie miał by tych cudownych dwóch lat - to ponad siedemset wspólnych dni i nocy, jeszcze więcej pieszczot, TYCH spojrzeń, które rozumieliście tylko Ty i Lolek... W końcu - byłaś z Nim do końca, zasnął otoczony miłością... Marcotta, niewiele kotów miało takie szczęście, niewielu ludzi miało takiego kota - był wyjątkowy. I zawsze będę Go pamiętać, jak nam się chował na szafach i obserwował dłuuugie minuty, jak miotamy się i szukamy kota, który wyparował, cwaniaczek jeden;)
Bądź dzielna...

[marcotta]

Dziękuję Wam, wiem że rozumiecie i wiecie co czuję