Moderatorzy: crestwood, Migotka
, i nie wiadomo skąd i dlaczego brak apetytu. Podejrzewana o tą sytuację była właśnie rujka, ale podczas wizyty pobraliśmy także krew ( poszło gładko) ,i wynik specyficznej lipazy trzustkowej w nas uderzył. Niestety ponad 8, a była już prawie norma... Więc winowajca znaleziony, antybiotyk podany, powinna być poprawa a tu nic. Upał na dworze tragiczny, wiec decyzją Pani doktor kroplówka. Zygmusia kroplówkowana była przez 2 dni. To jest tak kochany kot, tak się zmienił, że brak słów. Kroplówka podłączona a Zygmusia sobie leży w transporterze grzecznie cały czas. Nie dość temu, musiała mieć wenflon w łapce do następnego dnia, ponieważ kroplówki mieliśmy zaplanowane na 21 i 22/06, i też to grzecznie zniosła!! Na kroplówki też nie było szałowej reakcji, ale jeszcze była wizyta we środę i wyszło szydło z worka, cóż Zygmuś się odrobinę mocno zaparł i zatkał, co w sumie jest zaskakujące, ponieważ wypróżnia się regularnie.. Ale dla potwierdzenia zostało zrobione zdjęcie rtg ( też się udało zrobić bez większych ekscesów) i obraz był cóż jaki był, ale najprawdopodobniej ta sytuacja spowodowała podrażnienie trzustki, więc zestaw zastrzyków się zmienił, i dobił nam do tego grona syropek dla dzieci. Więc probiotyk, syrop, zastrzyki i próbujemy Zygmusi pomóc w tej trudnej sytuacji, bo dopóki się nie zrobi "bardziej lekka" to będzie ją bolał brzuszek i nie będzie jadła...
, dobre nastroje wróciły. Niestety Zygmusia jest oporna na przyjmowanie leków w jedzeniu tudzież smaczkach , po prostu obchodzi je szerokim łukiem ignorując całkowicie, zatem przeszliśmy w eksperymencie na ciastka i to było to!! Mały łobuz je lubi, chrupie pomimo braku ząbków a efekty są w kuwecie , i jesteśmy po kontroli również specyficzna lipaza spadła z ponad 8 na 6 ( po miesiącu), także myślę, że idziemy w dobrym kierunku. W relacjach kocio ludzkich sytuacja wygląda różnie, ponieważ płochliwość pozostała z nami nadal pomimo starań i feromonów. Kiedyś przychodziła do mnie na kolana, teraz już nie, ale ładnie leży obok, tylko jednego dnia można miziać łapki a następnego nie, także jej wysokość ma zmienne humory 
, i cała nasza troska i bieganie za stworkiem obraca się w proch i pył niestety. A najbardziej cierpi Ona 
Drapanko za uszkami, po czubku głowy, przytulanie się boczkiem lewym, boczkiem prawym! A na koniec naprawdę smuteczek, że musimy iść...
z tymi niewesołymi myślami wróciłyśmy do domu. Jeszcze wieczór był ok, bo działały zastrzyki, które Zigi dostała w lecznicy, ale myślę sobie jakoś to będzie. Noc była ciężka, biedna nie mogła sobie nigdzie znaleźć miejsca, i tak cała noc przetuptała. Najgorsze było to, że mały bąbel nie chciał jeść ani pić, na szczęście następnego dnia miałyśmy umówioną wizytę kontrolną, Zygmusia dostała kroplówkę oraz cudowną maść na apetyt. Wróciłyśmy do domu i cud!!!! Bąbelek rzucił się na jedzenie i to do tego stopnia, że bałam się, że kot pęknie 
z obżarstwa. Rekonwalescent zastrzyki znosił dzielnie i opatrywanie rany również. Nigdy nie pomyślałabym, że ten mały łobuz będzie taki grzeczny przy opatrywaniu rany. Serio, Zygmusia zachowała się rewelacyjnie, no ale to w domu. Rana na brzuszku goiła się pięknie, trochę gorzej pod paszką, ale też już jest ładnie. Podczas wyjęcia szwów w klinice już nie było tak różowo jak w domu, ale i tak jak na jej możliwości bez tragedii, ale ciężko. Na szczęście ten trudny etap mamy już za sobą. Ale jest też wynik badania histopatologicznego i niestety jest to nowotór złośliwy - już drugi rodzaj ( nie wiem jak to jest możliwe ale jak widać jest ). Cóż pozostaje nam obserwacja i reakcja.
