Fundacja 'Koci Pazur'

jaggal

Zrobić zdjęcia Puczusiowi to zadanie dla specjalistów

Ten kot nie ma w ogóle parcia na szkło... Zamiast wdzięczyć się do obiektywu, czarować i uwodzić, odwraca się ogonem i pcha z łepetyną, z nosem, z grzbietem, gdyby mógł, to wtarłby się w człowieka cały! A przecież to uwodziciel pierwsza klasa i zauważy to każdy, kto choć chwilę posiedział przy jego klatce...

Niestety, ponad miłość do aparatu przedkłada miłość do człowieka - i to jest cudowne, tylko jak tu wypromować takiego opornego koteła?

A przecież z dnia na dzień staje się piękniejszy...

Eva

saszka

Puk niemalże przed chwilą trafił w moje skromne progi. Co robi po zaledwie kilkudziesięciu minutach w nowym domu? Ano już leży obok mnie na łóżku oraz mruczy, mruczy, mruczy, mruczy. I to na dwa głosy

GatosDePau

kikin · Dołączyła: 12 Gru 2013 Posty: 7938 Skąd: Poznań

saszka

Obawiam się, że Puk połknął traktor. Czy ktoś wie, jak się wyłącza kota?

A, i pewnie zdjęć nigdy nie będzie, bo Puczek do człowieka od razu się przytula, barankuje, ociera, więc mam 20 ujęć nosa kota podetkniętego pod telefon i podobną liczbę fotek zadka :ok:

jaggal

każda część ciała Puczka jest nieodmiennie atrakcyjna, dawaj foty

saszka

Rozmazane, ruszone, oplute. No nie da się :mur:

saszka

Puk przeszedł dzisiaj test wzięcia na rączki i całowania po brzusiu oraz entuzjastycznego i przyjaznego reagowania na gości. Jeszcze czeka go egzamin z kontaktów z dwulatkami, bym mogła w pełni przyznać mu tytuł kota idealnego. Póki co jest perfekcyjny tak w 99%

saszka

Puk to bardzo pokojowy kocur. Cierpliwie znosi fochy Królowej Lodu i unika jej zaczepek. Nawet, kiedy Królowa udaje Gandalfa i robi Pukowi "You shall not pass!", stając lub siadając w progu do danego pokoju, to Punio grzecznie czeka na pozwolenie

Zero agresji - idealność na poziomie 99,9%.

I fociszcza. Melancholijny Puk:

Rozmarzony Puk:

BEATA olag

po prostu dżentelmen

GatosDePau

Byłam dziś z wizytą u Puka, zrobiłam mu kilka zdjęć (te niebawem

), pogłaskałam, podrapałam, pozachwycałam się i doszłam do następujących wniosków:

Puk jest ślicznie umaszczony, jasnorudy, pręgowany, z dużą ilością bieli i puchatym ogonem z białą końcówką (Natura w farbie mu go chyba umoczyła). Oczy ma zielone, idealnie współgrające z kolorem futra. Na zdjęciach ze szpitalika wydawał mi się dużym kocurem, jednak w rzeczywistości jest nieduży, zupełnie przeciętnego rozmiaru, szczuplutki.

Mruczał do mnie już minutę po tym, jak mu się przedstawiłam wystawiając palec do powąchania, prawdziwy z niego bałamut, który nie traci czasu, tylko od razu przystępuje do kokietowania. Wtulał mi łepek w dłoń, starając się jak najlepiej wystawić do głaskania. Po chwili usiadłam na kanapie, poklepałam miejsce obok siebie, a Puk od razu się tam znalazł, gotów do dalszych czułości. Zero strachu czy nieufności z jego strony. Cudny z niego kot.
Bawiłam się z nim usiłując jednocześnie zrobić jakieś dobre zdjęcie, ale było bardzo trudno, gdyż Puk jest bardzo szybki, zwinny i łasy na zabawę

Energiczny i radosny.

Jego przyszły dom będzie miał z niego wielką pociechę i, choć spędziłam z nim tylko kilkadziesiąt minut, wiem, że za czułość i dobroć odwdzięczy się wielką miłością i przywiązaniem.
Do swojej opiekunki w domu tymczasowym już zdążył się przywiązać, mimo że jest pod jej dachem od czterech dni. Gdy ona wychodzi z pokoju, Puk idzie za nią

Spędzenie z nim czasu było dla mnie prawdziwą przyjemnością.

saszka

Królowej Lodu znudziło się bycie Gandalfem i porzuciła tę rolę na rzecz Belfegora - strzeże teraz tylko jednego pokoju (tj. swo… mojej sypialni), roboczo zwanego Luwrem. Puczek beztrosko korzysta z reszty mieszkania i - choć dżentelmeńsko respektuje zakaz Lili - zdaje się zupełnie nie przejmować narzuconym mu ograniczeniem. Beztroskość Puk wyraża: gruchaniem, ćwierkaniem i innymi formami śpiewu. To w ogóle bardzo muzykalny kot, specjalizujący się oczywiście w gatunku mruczando z elementami purrrczanda. Żeby Punio uraczył nas swoimi zdolnościami wokalnymi, wystarczy na niego spojrzeć. A jeśli jeszcze coś do niego powiemy albo go chwilkę popieścimy, to otrzymamy pełen koncert wraz z tańcem brzucha w stylu grzbietowym. Full wypas.

A jak Lili opiera się tym oczom, to ja nie wiem...

Pau, jeszcze raz dzięki za odwiedziny i fotki

saszka

Za Pukiem najtrudniejszy jak dotąd test - konfrontacja z dwulatką. DUN DUN DUN. Kocur zdał celująco (dwulatka tak na dostateczny), jak zwykle był cierpliwy, wesoły i delikatny, a kiedy sytuacja zaczęła go lekko przerastać, to sobie po prostu odszedł. Świetne jest to, że Puk uwielbia ludzi, ale się nie narzuca, podobnie lubi koty, ale potrafi dać im spokój, jeśli nie widzi zainteresowania z ich strony. To idealny kandydat i na jedynaka, i na dokocenie. W ogóle idealny na wszystko. Najidealniejszy w 100%!