marcotta pisze:To już jest absolutnie nasz kot, mój kot.
Lolek
Moderatorzy: crestwood, Migotka
No wiecie co 
Kot zajadający makaron z sosem pomidorowym... 
W sumie wcześniej podjadał bułkę, ostatnio nawet grzanki z serem, które zrobiłam na kolację, ale ja nie przejdę na kocie chrupki, o nie! Straszny z Lolka łasuch, mój wet mówił mi kiedyś w związku z poprzednim kotkiem, że dąży on do osiągnięcia kształtu idealnego dla kota, KULI. Pewnie tu jest tak samo.
Zrobiłam Lolkowi nowe zdjęcia (codziennie robię) - tu leży w "swoim" pokoju, na swojej kanapie, zaraz po wygłaskaniu:
Lolek ma oczy w moim ulubionym kolorze
I teraz pytanie (nagroda za odpowiedź nie przewidziana): czy ja już oszalałam?
edit: dodałam zdjęcia
Kot zajadający makaron z sosem pomidorowym... W sumie wcześniej podjadał bułkę, ostatnio nawet grzanki z serem, które zrobiłam na kolację, ale ja nie przejdę na kocie chrupki, o nie! Straszny z Lolka łasuch, mój wet mówił mi kiedyś w związku z poprzednim kotkiem, że dąży on do osiągnięcia kształtu idealnego dla kota, KULI. Pewnie tu jest tak samo.Zrobiłam Lolkowi nowe zdjęcia (codziennie robię) - tu leży w "swoim" pokoju, na swojej kanapie, zaraz po wygłaskaniu:
Lolek ma oczy w moim ulubionym kolorze
I teraz pytanie (nagroda za odpowiedź nie przewidziana): czy ja już oszalałam?
edit: dodałam zdjęcia
Przybyłem, zamruczałem, zdobyłem.
W sobotę miałam małą imprezę, gości, były urodziny mamy. Stół udekorowany, ja kończę szykować obiad, jako pierwszą na stół postawiłam misę z sałatką z rukoli, liściastego szpinaku, suszonych pomidorów i paru innych smakowitych dodatków. Sałatka miała być głównym zielonym dodatkiem do obiadu... no właśnie, zatrzymajmy się na tym, że miała. Okazało się, że nie tylko ja lubię taką zieleninę, pan kot również 
Podczas gdy ja byłam w kuchni, Lolek wlazł na stół i teraz nie wiem - wylizywał, zjadał, ssał 
zawartość miski. W każdym razie cały pyszczek miał w misie, mąż przyłapał go na tym (goście byli w innym pokoju, na szczęście), a Lolek chyba wiedział, że robi coś niedozwolonego, bo szybko ulotnił się do biura, wszedł na ulubione miejsce na regale i z zapałem oblizywał pyszczek. Z oliwy. Mąż mi zrelacjonował całą sytuację.
Dobrze, że do obiadu była też fasolka szparagowa.
Zgadnijcie, kto zjadł sałatkę? No ja
Zdjęłam warstwę wierzchnią i uznałam, że skoro i tak daję mu buziaki, to chyba nie umrę. W sumie żyję do dziś.
Parę godzin wcześniej tego samego dnia, przyłapałam go jak oblizywał zapamiętale łyżeczkę do herbaty, u mojej mamy w pokoju. Mama do niego "nie wolno", a Lolek położył uszy po sobie i patrząc na mamę nieco w bok, zamiast się oddalić - przyspieszył lizanie!
Okazało się, że to łyżeczka po kroplach żołądkowych z walerianą, no można było się domyślić, jak w bajeczce dla dzieci, kot + waleriana
Lolek to ŁASUCH nieprzeciętny!
Ale i tak go kocham
Podczas gdy ja byłam w kuchni, Lolek wlazł na stół i teraz nie wiem - wylizywał, zjadał, ssał zawartość miski. W każdym razie cały pyszczek miał w misie, mąż przyłapał go na tym (goście byli w innym pokoju, na szczęście), a Lolek chyba wiedział, że robi coś niedozwolonego, bo szybko ulotnił się do biura, wszedł na ulubione miejsce na regale i z zapałem oblizywał pyszczek. Z oliwy. Mąż mi zrelacjonował całą sytuację. Dobrze, że do obiadu była też fasolka szparagowa.
Zgadnijcie, kto zjadł sałatkę? No ja
Zdjęłam warstwę wierzchnią i uznałam, że skoro i tak daję mu buziaki, to chyba nie umrę. W sumie żyję do dziś.Parę godzin wcześniej tego samego dnia, przyłapałam go jak oblizywał zapamiętale łyżeczkę do herbaty, u mojej mamy w pokoju. Mama do niego "nie wolno", a Lolek położył uszy po sobie i patrząc na mamę nieco w bok, zamiast się oddalić - przyspieszył lizanie!
Okazało się, że to łyżeczka po kroplach żołądkowych z walerianą, no można było się domyślić, jak w bajeczce dla dzieci, kot + waleriana
Lolek to ŁASUCH nieprzeciętny!
Ale i tak go kocham
Przybyłem, zamruczałem, zdobyłem.
po jakimś czasie już się nawet nie zdejmuje warstwy wierzchniejmarcotta pisze:Zgadnijcie, kto zjadł sałatkę? No ja
ja ostatnio wyrywałam kotu z pyska ukradzioną parówkę którą uszykowałam sobie na sniadanie
Zaniedbałam ostatnio wątek, ale przypominam się i Lolka z nowymi jego zdjęciami:
Lolek często towarzyszy nam podczas pracy w biurze, do spania wykorzystuje wszelkie zakamarki i kartony, już w zasadzie chciałam oddać to piękne futrzaste legowisko, którego zdjęcia wrzuciłam jakiś czas temu, bo może przydałoby się innemu kotu. Wczoraj w nocy spał jednak na podłodze w legowisku przysuniętym do kaloryfera. Ucieszyłam się, bo tak jak z moim poprzednim kotem Wicusiem - nakupowałam różności, a ten nawet nie spojrzał (Wicek nie korzystał nawet z drapaka).
Loluś czuje się dobrze, ostatnio trochę odkrztuszał (może to kłaki?), więc kupiłam mu pastę i czekam na dostawę, wybieram się także do weta na przegląd. Lepiej dmuchać na zimne. Ale ma apetyt, zjadłby wszystko (ostatnio pożarł śledzia z octu!!!! na szczęście tylko kawałek, przecież mogło mu zaszkodzić...).
Opowiadałam już Marinelli podczas spotkania o zachowaniu Lolka - wieczorami wstępuje w niego demon, naprawdę. To, że jest czarny dodatkowo potęguje skojarzenie z Mefistem. Pręży grzbiet i ogon, tak że tworzą dwa łuki i tak biega po domu polując na mnie! Goni mnie i paca łapą (bez pazurków), a potem chce żeby gonić i jego. Więc drobnymi krokami (jakby skradając się) podążam w jego stronę, on zaczajony nagle wyskakuje i ucieka, chowa się, potem uciekam ja a on za mną. Kiedy przestaję, on miauczy i dalej prowokuje do zabawy. Ma straszliwy wzrok, wielkie oczy na tle czarnego futra, normalnie szatan jakiś.
Albo siada w połowie wysokości schodów (mam drewniane "ażurowe" schody bez podstopnic) i łypie na mnie z góry, próbując dosięgnąć łapą. A później jak gdyby nigdy nic, kładzie się już uspokojony, głaszczę go, prosi o jedzenie.
Nie sypia z nami w łóżku, tylko obok na złożonym kocu a czasem w osobnym pokoju na kanapie. Rano wita się z radością, mruczy, okręca.
Jest kochany, inny niż mój Wiculek (Wicek był absolutną przytulanką, ugniataczem, natrętnie okazywał miłość), ale nie szukałam klonu mojego poprzedniego kota. Lolek jest chyba jeszcze za krótko z nami, żeby nas pokochać, czasem sprawia wrażenie nieśmiałego - sam nie przyjdzie na kolana (może 2 razy mu się zdarzyło), ale wzięty przeze mnie na kolanka z rozkoszą na nich leży, odpręża się, mruczy.
No i te koty... nie toleruje żadnych kotów, w żadnej postaci, nawet zapachu innego kota. Ale o tym wiedziałam, nie jestem więc zdziwiona. Wspominam o tym w kontekście bezdomnych kotów, które dokarmiam. Nie chcę go stresować, musi wiedzieć, że ma nas na wyłączność, w końcu on jest kotem po przejściach, nie zazdroszczę mu.
Tak myślę, że on nadal musi tęsknić za poprzednią rodziną, pewnie trochę wody upłynie nim zapomni o tym wszystkim.
Lolek często towarzyszy nam podczas pracy w biurze, do spania wykorzystuje wszelkie zakamarki i kartony, już w zasadzie chciałam oddać to piękne futrzaste legowisko, którego zdjęcia wrzuciłam jakiś czas temu, bo może przydałoby się innemu kotu. Wczoraj w nocy spał jednak na podłodze w legowisku przysuniętym do kaloryfera. Ucieszyłam się, bo tak jak z moim poprzednim kotem Wicusiem - nakupowałam różności, a ten nawet nie spojrzał (Wicek nie korzystał nawet z drapaka).
Loluś czuje się dobrze, ostatnio trochę odkrztuszał (może to kłaki?), więc kupiłam mu pastę i czekam na dostawę, wybieram się także do weta na przegląd. Lepiej dmuchać na zimne. Ale ma apetyt, zjadłby wszystko (ostatnio pożarł śledzia z octu!!!! na szczęście tylko kawałek, przecież mogło mu zaszkodzić...).
Opowiadałam już Marinelli podczas spotkania o zachowaniu Lolka - wieczorami wstępuje w niego demon, naprawdę. To, że jest czarny dodatkowo potęguje skojarzenie z Mefistem. Pręży grzbiet i ogon, tak że tworzą dwa łuki i tak biega po domu polując na mnie! Goni mnie i paca łapą (bez pazurków), a potem chce żeby gonić i jego. Więc drobnymi krokami (jakby skradając się) podążam w jego stronę, on zaczajony nagle wyskakuje i ucieka, chowa się, potem uciekam ja a on za mną. Kiedy przestaję, on miauczy i dalej prowokuje do zabawy. Ma straszliwy wzrok, wielkie oczy na tle czarnego futra, normalnie szatan jakiś.
Albo siada w połowie wysokości schodów (mam drewniane "ażurowe" schody bez podstopnic) i łypie na mnie z góry, próbując dosięgnąć łapą. A później jak gdyby nigdy nic, kładzie się już uspokojony, głaszczę go, prosi o jedzenie.
Nie sypia z nami w łóżku, tylko obok na złożonym kocu a czasem w osobnym pokoju na kanapie. Rano wita się z radością, mruczy, okręca.
Jest kochany, inny niż mój Wiculek (Wicek był absolutną przytulanką, ugniataczem, natrętnie okazywał miłość), ale nie szukałam klonu mojego poprzedniego kota. Lolek jest chyba jeszcze za krótko z nami, żeby nas pokochać, czasem sprawia wrażenie nieśmiałego - sam nie przyjdzie na kolana (może 2 razy mu się zdarzyło), ale wzięty przeze mnie na kolanka z rozkoszą na nich leży, odpręża się, mruczy.
No i te koty... nie toleruje żadnych kotów, w żadnej postaci, nawet zapachu innego kota. Ale o tym wiedziałam, nie jestem więc zdziwiona. Wspominam o tym w kontekście bezdomnych kotów, które dokarmiam. Nie chcę go stresować, musi wiedzieć, że ma nas na wyłączność, w końcu on jest kotem po przejściach, nie zazdroszczę mu.
Tak myślę, że on nadal musi tęsknić za poprzednią rodziną, pewnie trochę wody upłynie nim zapomni o tym wszystkim.
Przybyłem, zamruczałem, zdobyłem.
-
kotekmamrotek
- Posty: 13578
- Rejestracja: 08 cze 2014, 15:04
- Lokalizacja: Luboń