Miałam kiedyś swoich Człowieków. Bardzo ich kochałam, bo dawali mi pyszne jedzenie i ciepłe posłanie, ale dawali też wolność i mogłam zwiedzać osiedle i okolice do woli. Byłam grzeczna i zawsze wracałam na noc, tak jak Mama nakazała. Nawet myłam łapki i futerko zanim weszłam do domu, bo Tata nie lubił jak przynosiłam piasek. Pewnego dnia moje Człowieki zaczęły wszystko pakować do toreb i wynosić z domu. Przyznaję, plątałam im się troszkę między nogami, bo byłam ciekawa, co się dzieje. Tata się zezłościł i kazał mi iść na dwór. Więc poszłam. Postanowiłam, że w zamian za moje zachowanie, złowię dziś dla niego największą myszkę jaką kiedykolwiek widział.
Wieczorem stanęłam na parapecie ze zdobyczą i głośno zamiauczałam. Ale nikt nie otwierał. Zajrzałam do środka, ale nie było moich Człowieków. Ani toreb. Ani nawet mojego posłania i miseczek. Zrobiło się ciemno, więc schowałam się w krzaczkach, skuliłam i czekałam na Nich.
Ale Oni nigdy po mnie nie wrócili.
Lubię rozmawiać i mruczeć. Jestem spokojna i potrafię zejść z drogi pierwsza. Sama zimy nie przetrwam. Wiem, że zimą trzeba wychodzić tylko na chwilkę, bo łapki bardzo marzną, ale nie wiem, gdzie będę je ogrzewać, jeśli nie w Domu. Może zwinę się w kłębuszek, tak jak pierwszej nocy na dworze i poczekam? Poczekam, aż ktoś - tak jak kiedyś - mnie zawoła do Domu, osuszy futerko, posadzi na kolanach, a ja będę mruczeć i mruczeć...
*tekst oraz zdjęcia autorstwa Pani Marty, Karmicielki Opery
ale jest zawsze w moim sercu!"
