jest naprawdę piękny
Borysiątka II
Moderatorzy: crestwood, Migotka
do tego etapu jeszcze nie doszliśmy 
Super! 
Kobiety i koty zawsze będą robić to, co chcą,
a mężczyźni i psy powinni się zrelaksować i powoli oswajać z tą myślą.
Robert A. Heinlein
http://www.ezopoznan.pl/
Od czasu adopcji Jaśminki, Kanso znów zrobił krok w tył... Można go pogłaskać, ale widać, że tego raczej unika 
Wcześniej - już nawet nie pisałam, bo chciałam, żeby to się utrwaliło - mieliśmy codziennie po kilka minisesji głaskania z głośnym mruczeniem, drapania za uszkami i przewracania się na bok. Było już tak dobrze...
Kanso jest kochanym kotem... Jest taki wrażliwy, taki ciepły dla innych kotów...
Widzę, że postawa Kalinki też jest bolesna dla niego - owarczany, próbuje dyskutować, ale ostatecznie zaszywa się w swoim kąciku na szafie...
Z lepszych wieści, Kanso jest towarzyski - często towarzyszy mi w kuchni - nie przeszkadza, siedzi sobie z wdziękiem i obserwuje, co robię
Wcześniej - już nawet nie pisałam, bo chciałam, żeby to się utrwaliło - mieliśmy codziennie po kilka minisesji głaskania z głośnym mruczeniem, drapania za uszkami i przewracania się na bok. Było już tak dobrze...
Kanso jest kochanym kotem... Jest taki wrażliwy, taki ciepły dla innych kotów...
Widzę, że postawa Kalinki też jest bolesna dla niego - owarczany, próbuje dyskutować, ale ostatecznie zaszywa się w swoim kąciku na szafie...
Z lepszych wieści, Kanso jest towarzyski - często towarzyszy mi w kuchni - nie przeszkadza, siedzi sobie z wdziękiem i obserwuje, co robię
"(...)Nie jesteś jednak tak bezwolny, A choćbyś był jak kamień polny, Lawina bieg od tego zmienia, Po jakich toczy się kamieniach."
Obserwuję Kanso i jego usilne próby nawiązania kontaktu z Kalinką i Sabinką. Wyraźnie nie odpuszcza i widać, że brak zainteresowania wspólną z nim zabawą, bardzo mu doskwiera.
Bardzo chciałabym wiedzieć, co tam się dzieje w tej jego kociej głowie, bo czuję, że jest bardzo samotny. Bardzo często podchodzi, kiedy głaszczę moje koty, ociera się o nie, przytula - wtedy mogę zawsze pogłaskać i jego. Nieraz uda się całkiem przejąć inicjatywę i głaskać go długo przy akompaniamencie mruczenia. Bardzo chciałabym wiedzieć, co się z nim działo, zanim do mnie trafił - może łatwiej byłoby mi do niego dotrzeć
Bardzo chciałabym wiedzieć, co tam się dzieje w tej jego kociej głowie, bo czuję, że jest bardzo samotny. Bardzo często podchodzi, kiedy głaszczę moje koty, ociera się o nie, przytula - wtedy mogę zawsze pogłaskać i jego. Nieraz uda się całkiem przejąć inicjatywę i głaskać go długo przy akompaniamencie mruczenia. Bardzo chciałabym wiedzieć, co się z nim działo, zanim do mnie trafił - może łatwiej byłoby mi do niego dotrzeć
"(...)Nie jesteś jednak tak bezwolny, A choćbyś był jak kamień polny, Lawina bieg od tego zmienia, Po jakich toczy się kamieniach."
Z tego co piszesz Morri, to mam wrażenie, że Kanso zachowuje się prawie tak samo jak moja Milo - Ona też kiedyś, kiedy głaskałam Maciusia, podchodziła i ocierała się o Niego, a nie o mnie. I dała się pogłaskać tylko z zaskoczenia.
Teraz, po trzech latach, w końcu zaczęła się w takich momentach ocierać o mnie. Często, jak siedzę wtedy na krześle, to opiera też przednie łapki o moje nogi i nadstawia łepek do głaskania. Sama jeszcze nie wskakuje mi na kolana, ale w takich momentach bez problemu mogę Ją wziąć na ręce.
A w nocy prawie zawsze śpi albo na moich plecach albo na dekolcie.
Od jakiegoś roku akceptuje też mojego TŻ, tzn. nie chowa się już na Jego widok do szafy i swobodnie porusza się po mieszkaniu.
Z kolei Lara, która kiedyś była totalnym dzikusem, teraz sama ładuje się na kolana i pierwsza wita mnie w drzwiach, jak tylko wracam do domu. Jak siedzę, to ciągle ociera się o moje nogi. Można powiedzieć, że czasami bywa namolna
W przypadku tych kotek oswajanie trwało b. długo, ale w końcu się udało.
Wierzę, że Kanso też się kiedyś przełamie, skoro widać, że ma potencjał
Teraz, po trzech latach, w końcu zaczęła się w takich momentach ocierać o mnie. Często, jak siedzę wtedy na krześle, to opiera też przednie łapki o moje nogi i nadstawia łepek do głaskania. Sama jeszcze nie wskakuje mi na kolana, ale w takich momentach bez problemu mogę Ją wziąć na ręce.
A w nocy prawie zawsze śpi albo na moich plecach albo na dekolcie.
Od jakiegoś roku akceptuje też mojego TŻ, tzn. nie chowa się już na Jego widok do szafy i swobodnie porusza się po mieszkaniu.
Z kolei Lara, która kiedyś była totalnym dzikusem, teraz sama ładuje się na kolana i pierwsza wita mnie w drzwiach, jak tylko wracam do domu. Jak siedzę, to ciągle ociera się o moje nogi. Można powiedzieć, że czasami bywa namolna
W przypadku tych kotek oswajanie trwało b. długo, ale w końcu się udało.
Wierzę, że Kanso też się kiedyś przełamie, skoro widać, że ma potencjał
jestem pewna, że on ma potencjał - to jest dobry kot, tylko bardzo delikatny...