Moderatorzy: crestwood, Migotka
wcześniej była wypuszczana w obecności swoich człowieków. Wychodziła, oglądała z ciekawości pokój, ale wracała z powrotem do klatki.
). Roladę te traktuje jak kryjówkę, ale do oswajania jest dosyć komfortowa. Mamy do niej łatwy dostęp, można wygodnie przy niej usiąść. Wtedy wystarczy tylko na chwilę podrapać patykiem po policzku i już odpala mruczando. Jak nie patrzy, zmieniam patyk i zaczynam drapać ją dłonią. Bardzo to lubi, dopóki się nie orientuje, że to ludzka ręka i patrzy z dezaprobatą. Kiedy nadal próbuję ją głaskać ręką, zostaję obdarowana ostrzegawczym podniesieniem łapki. Jeżeli ciągle jadę po bandzie - wtedy pacnięcie i foch. w tym wypadku też widać poprawę. Wcześniej musiałam położyć jej ciasteczko na posłanku, odsunąć się i dopiero wtedy jadła (jeszcze jak była w klatce). Teraz jak jej podsunę pod pysio na dłoni - zje! Ba! Potrafi nawet wyjść ze swojej rolady po przekąskę! (nie pożarłam jej wtedy, kto by pomyślał ) W czasie naszej nieobecności kota lubi sobie też posiedzieć na parapecie w charakterze monitoringu, na drzewku, na taborecie... - ogólnie korzysta z większej swobody, zwłaszcza nocą, co słychać (wtedy imprezuje z piłeczką):D Podsumowując, myślę, że pozbycie się klatki wpłynęło na kotkę korzystnie. Oczywiście oswajanie idzie powoli, ale z perspektywy czasu widać zmiany. Czuć od niej inną energię. Jest bardziej pewna siebie (w porównaniu z początkiem), bardziej żywiołowa, radosna... tak się z niej śmieję czasem, jak sie zapomina np. wchodzę do pokoju (o ona poza roladą). No i Pingwi leci do rolady w trybie niskopodłogowym, bo jeszcze ją człowieki pożrą! Ale okazuje się, ze człowiek trzyma michę w ręce... No konflikt interesów... więc Pingwi zatrzymuje się przed roladą, zawraca w moją stronę, stąpa pewnie, patrzy ciekawsko i wyczekująco, radosny błysk w oku... No po prostu uroczy, domowy kotek niestety micha nie była jeszcze napełniona, więc wróciła opcja rolady... Z Pingwi często wychodzi taki kotek-młotek - z jednej strony dzika, ale z drugiej strony te człowieki to mają różne przydatne funkcje... Widać, że to kwestia przełamania, przekonania się do ludzkich (bezpośrednich) głasków, a będą z niej koty miziaste. No cóż pracujemy dalej... 
(ten cień po lewej, to doniczka w kształcie kota, która stoi na parapecie - tak wygląda jakby Pingwi rzucała swój cień niezgodnie z jakimikowliek prawami fizyki o.O)
) to na mnie pierwszy raz miauknęła o.O Nie wliczam oczywiście wrogich miauków, kiedy pakowałam ją do transportera. Ten miauk nie był wrogi, a proste "daj jeść" - oczywiście ciężko jej to przyszło, najpierw to były takie wydechy (myślałam, że zaczyna na mnie syczeć), ale potem wyszło takie słabe miau biednego, głodnego kota... Jakoś mnie to wzruszyło, tym zachowaniem pokazała, że trochę nawet ewentualnie z braku laku chyba nadaję się na jej sługę jako (a tfu!) człowiek ^^ Bawi się też coraz pewniej, potrafi nawet wyskakiwać w powietrze w obecności ludzi I sama podniosła sobie poprzeczkę, a mianowicie na czas nasłonecznienia wychodziła ze swej rolady i kładła się na niej. Później już sama ją sobie zgniotła i teraz się na niej wyleguje. Ciągle ucieka (nie zawsze szybko), kiedy ktoś wchodzi do pokoju, ale nie kończy już jako nadzienie, a bardziej jako polewa, albo posypka (?) (rolada pozostaje pusta) o.O
Pracujemy dalej! 
