Fundacja 'Koci Pazur'

[jaggal]

Fundacyjny szpitalik rzadko kiedy stoi pusty - wprawdzie zimą robi się w nim trochę spokojniej, ale ponieważ w tym roku śniegu ni mrozu nie idzie uświadczyć, co i rusz pojawiają się w nim nowi delikwenci, którzy po sterylizacji i podleczeniu zostają wypuszczeni, aby dalej mogli wieść życie kotów wolnożyjących. Dwie burasie z Dębca idealnie wpisują się w tenże schemat - siedzą w klatkach, schowane w transporterkach, czekając, aż góra Fundacji podejmie decyzję o ich wypuszczeniu. Sprawa wydaje się przesądzona i oczywista, kiedy nagle jedna z wolontariuszek, dyżurujących w szpitaliku, zaczyna nieśmiało (acz intensywnie) marudzić:
- a bo ta z dziewiątki, to ona taka wcale nie dzika
- a bo ta z dziewiątki, to ona wyszła z transportera i jadła przy mnie
- a bo ta z dziewiątki, to ona lubi koty i kiedy widzi jakiegoś, od razu się ociera o kraty klatki i nawołuje
- a bo ta z dziewiątki, to ona by się szybko oswoiła, bo jak się zmienia miseczki, to nie boi się ręki
- a bo ta z dziewiątki, to dziś cały dyżur leżała na transporterze i patrzyła
- a bo a bo a bo a bo...
I tak dalej. I za każdym razem, kiedy przychodzi na dyżur, nie może nie posiedzieć chwilę przy klatce numer dziewięć i nie popatrzeć na okrągłe oczka, nosek jak zanurzony w czekoladzie, na nieco niż u innych kotów dłuższe uszka, na puchate futerko... Koteczka, już wcześniej niespecjalnie bojąca się ludzi, rzeczywiście robi się coraz bardziej kontaktowa. Trzeba podjąć decyzję - oswoić albo wypuścić...

Ironia losu sprawiła, że rzeczona wolontariuszka została wytypowana do akcji zwrócenia kotów naturze wespół z moorland (staroindiańskie imię, oznaczające "Ta, Która Wypuściłaby Wszystkie Koty"). W milczeniu uznała siłę autorytetu, aczkolwiek cośtam się jej żałośliwie wymsknęło raz czy dwa (ewentualnie tysiąc). moorland wysłuchała, wyraziła swoje zdanie, znów wysłuchała, znów wysłuchała, znów wysłuchała, po czym z westchnieniem skonsultowała się z kim trzeba, i oznajmiła:
- Możemy ją zostawić, ale na twoją odpowiedzialność.

I chociaż odpowiedzialności rzeczona wolontariuszka posiada jeszcze mniej niźli polotu w piórze - postanowiła stanąć na wysokości zadania!

Zatem, proszę Państwa - przed Państwem Dziewiątka!







Dziewiątka ZDJĘCIACH i FILMACH.

[jaggal]

Dziewiąteczka wczoraj spędziła ze mną trochę czasu podczas dyżuru. Jest odrobinkę wylękniona i trochę się chowa za posłankiem, no ale oczywiście nie mogłam się powstrzymać, żeby jej nie wygłaskać i...

...i ONA MRUCZY, NADSTAWIA SIĘ, A ŁEPEK WTULA W DŁOŃ

[kikin]

[kat]

Mi też w sobotę udało się wymiziać Dziewiątkę
I tez mruczała
I pokazała brzuchol do głaskania, ale najbardziej lubi wtulać główkę w rękę człowieka

[Eva]

aaaale jak to mam mieszkać przez święta w klatce? to nie ma dla mnie domu?

[Cotleone]

Jest taka urocza. Oczęta ma cudne. Mam nadzieję, że szybko będzie mogła wyjść z klatki i ulokować się na kanapie.

[jaggal]

Jest przeurocza, ale umie też być baaardzo groźna i złowieszcza!

[saszka]

Kinder niespodzianka z kotem!

[jaggal]

Dziewiątka jest oswojona, takoż wam rzeknę <3

Nie ucieka, nie chowa się, patrzy z ciekawością, co też te ludzie czynią dookoła jej klatki, a pogłaskana natychmiast się rozmrukuje, łasi, wystawia zadek... znaczy się, brzuch ^^ I na kolana da się wziąć, i leży w posłanku tak słodko, zalotnie krzyżując łapki. I nadal kocha wszystkie koty, niech no jakiś się w polu widzenia pojawi, to od razu jest taniec radości, barankowanie krat, nawoływanie...

Dumnam i szczęśliwa, że została

[jaggal]

Miziać, miziać, miziać, miziać! Takie było życzenie Dziewiątki w dniu dzisiejszym.

Jeszcze nie lubi brania na ręce, czuje się niepewnie, wykręca, chce na ziemię. Ale już na kolanach układa się z pełną swobodą. I nawet troszkę przytula tak jakby... Coraz bardziej też panna ciekawska - jej ulubione miejsce do polegiwania to front klatki, z szerokim widokiem na cały szpitalik. Bo a nuż się jakiś kot pokaże?.. A Dziewiątce tak brakuje towarzystwa, tak chętnie by się pobarankowała z innym futrzastym... Tylko z kim i gdzie, skoro tu szpitalik, ciągle kwarantanny, ciągle nie wolno nic, nawet jak człowiek głaszcze, to ręką w tym ohydnym, śmierdzącym ustrojstwie, co to talk na futerku zostawia...

Ciężkie jest życie w klatce, echsz.

[jaggal]

Im częściej do niej zaglądam, tym więcej zmian u Dziewiątki widzę. Kota robi się coraz śmielsza, coraz bardziej kontaktowa... i coraz bardziej kusi ją, żeby wyjść z klatki. Jest małą rozrabiarą z diablikiem w oczach, ciekawska, sprytna, żądna wiedzy, jak też wygląda ten świat za drzwiczkami... Ale jednocześnie to mały puchaty przytulak, który kocha mizianie łepetyny i drapanie przy ogonku. A do tego jest prześliczna!

Ja ją sobie ukradnę któregoś dnia. Ona taka miła, taka kochana, tak lubi inne koty, idealnie się wpasuje w moją bandę ;>

[Doris]

Nareszcie Dziewiątka wyszła z klatki na większą przestrzeń pełną miękkich kołder, półek i szaf, drapaków i smakołyków. Na razie jednak dziewczynka nie korzysta z nich, potrzebuje się oswoić z nowym miejscem i uznała, że najlepszym punktem obserwacyjno-adaptacyjnym będzie przestrzeń pod łóżkiem. Dziewiątka lepiej radzi sobie z nowymi kotami niż z człowiekami, więc jest trochę nieufna i wycofana. Trzeba sobie zasłużyć na zaszczyt dotknięcia jej ślicznego futerka. Człowiek to rozumie i czeka na ten cudowny moment cierpliwie. Howgh.

[Doris]

Aktualizacja po powrocie z pracy do domu. Bardzo cieszący mnie widok a mianowicie Dziewiąteczka wychynęła spod łóżka. Człowiek czyli mła już jej tak nie przestrasza gdy leży na łóżku i podczas obserwacji nie wykonuje ruchów. Nawet zasłużyłam na ciekawskie spojrzenia od czasu do czasu. Skorzystała też w moim towarzystwie z toalety i podjadła trochę karmy. Aktualnie gania się z Timką. Jest cudownie!

[Morri]

Super szybka aklimatyzacja

[Cotleone]

No i super! Oby tak dalej