Fundacja 'Koci Pazur'

[BEATA olag]

Z kącika Antosi
Ja jestem porządną dziewczyną – lubię stabilizację: pełne miseczki, ciepły kącik, miłych kawalerów. A tu przyszło nam zmienić znowu lokum. Nowe… niczego sobie. Ciasne ale własne. Praaaawie. A prawie, jak wiadomo, czyni różnicę. Jestem z bratem, a więc nie takie własne. Własny to jest kąt pod łóżkiem, gdzie mnie ten mały despota od razu zagonił. Z kącika mogę wychodzić w zasadzie tylko gdy przychodzą człowieki. A jak nie wyjdę, to nawet i wyciągają. Wtedy mam dla siebie łóżko, koszyk, drapak, kołyskę… A ten fuhrerek Teoś, taki niby ważny i odważny, wtedy on przed człowiekami ucieka w drugi kąt pokoju. No chyba, że przyniosą wędkę… głupol. Na wędkę daje się złapać – jak ryba .
Człowieki to w sumie fajna rzecz. Bo i pełno różnego jedzenia przynoszą – są do chrupania i gwiazdeczki, i kółeczka duże, i kółeczka małe, i mokra karma, i mięsko, i zawsze miseczka ze świeżą wodą, i dwie kuwety mamy. I przychodzą z zabawkami. A jak się zmęczę, to przytulą, pogładzą, pogłaszczą, pomasują… tak za nic. Aż mruczeć się chce



Antosia na ZDJĘCIACH i FILMACH.

[BEATA olag]

Antosia drobniutka, delikatniutka, chodzący aniołek (jak na tą chwilę ), którego należy kochać, kochać, kochać. Nie ma z nią żadnego problemu, nawet przy zmianie opatrunku

[kat]

Jak Ona jest cudowna

[jaggal]

Beata, popraw mnie, jeśli źle pamiętam, ale czy Antosia nie była taką nietypową krówką, bardziej grafitowodymną niż czarną? Taką ją przynajmniej pamiętam, kiedy była maleńka

[BEATA olag]

[kikin]

tez patrząc na zdjęcia wydawało mi się że ona jest dymna

[jaggal]

Zaczynam podejrzewać, że oni mogą być spokrewnieni z rodzeństwem B.!

[BEATA olag]

I co niektórzy podobne charakterki?

[einfach]

jaki relaks

[jaggal]

[BEATA olag]

Dowody na to, że Antosia to koteczka, której do szczęścia jest potrzebny drugi kotełek.
Najchętniej pozytywny - taki jak Dunia


.

[BEATA olag]

Antosia – Metamorfoza pierwsza
Pierwszą z „izolatki” wypuściliśmy Antosię. Bo wyrwie się spod dominującego i momentami prześladującego ją brata. No i taka cicha, zahukana, wycofana – nie będzie wchodziła w konflikty ze starszymi kotami. Przycupnie sobie gdzieś z boczku i nikt jej przynajmniej nie będzie zapędzał pod łóżko.
Skorzystaliśmy ze zmiany opatrunku. Dziewczyna opatrzona i wyspana – po zmianie opatrunku brzuszek obsychał dobry kwadrans, a kociak w tym czasie spał na naszych kolanach – postawiliśmy ją na podłodze. Sekunda i ogonek był w górze. Oczka bystre jak u szczurka omiotły radarowym spojrzeniem cały pokój i koci pocisk wystrzelił w obchód po mieszkaniu. Starsze koty ? Jakby nie istniały. To starszaki były skonfudowane jej obecnością. Ona ich nie zauważała. Obiegła cały pokój, potem następne, wypiła parę łyków wody z miseczki, zajrzała w każdy kącik i dojrzała ją… pluszowa, różowa owieczka z kocimiętkowym wypełnieniem. Samotna, niedoceniana, porzucona w kącie stała się na 10 minut centrum jej wszechświata. Wylizana, wycmokana, wygryziona, wymiąchana, skopana, podrapana, powytrząsana, wywarczana – za wszystkie czasy. Naokoło obchodziły je Dunia, Nastia i Ebi – a Antosia nic. Świata poza swoją owieczką nie widziała. Stefan ją obsyczał – a na nic. Sabina w kącie wymruczała – a Antosia nic. Była wolna, w dużym mieszkaniu, z wieloma ciekawymi kątami i superzabawkami. Wolna.

[kikin]

Trzeba jej oddać,że jest wyjątkowo rozkoszna

[jaggal]

ona jest zaginioną krewną Buddy! na pewno!

[BEATA olag]