Jaś i Małgosia
Moderatorzy: crestwood, Migotka
Lilianka, Della, Dakota, Alaska, Carlos, Santana, Sherlock, Watson, Koko, Bertil, Penelopa, Ebba, Alabama, Nebraska, Dastan, Tristan, Grafit, Kismet, Buffon, Bonucci, Okaka, Zaza, Tymek, Melisa, Fiesta-
kotekmamrotek
- Posty: 13578
- Rejestracja: 08 cze 2014, 15:04
- Lokalizacja: Luboń
Ale kochany Jaś i jego rozbrajający, wysunięty języczek, robi za wspaniałe tło 
Fragment pamiętnika Jasia, wyskrobanego pazurem na ścianie jego ulubionego kartonu:
"Sądziłem, że po wyprowadzce Małgosi długo będę rozpamiętywał nasze rozstanie, ale jedzenie zdaje się być odpowiedzią na wszystkie moje problemy i pytania. Myśli moje zaprząta teraz co innego. Pomieszczenie, w którym przywykłem załatwiać swoje potrzeby, jest chyba dla człowieków miejscem jakiegoś przedziwnego kultu. Z determinacją przyprawiającą o mrowienie na czubku ogona składają oni ofiary z rzeczy, które zakładają na siebie, przedziwnemu stworowi o okrągłej paszczy. Karmią go co kilka dni, ale on za każdym razem wypluwa ich dary po uprzednim przeżuciu. Wydaje mi się, że nie jest z nich zadowolony, a jego gniew rośnie z każdym dniem. Z tego powodu, muszę towarzyszyć człowiekom za każdym razem, gdy udają się w jego pobliże. Nieważne, czy oblewają się wodą, pukają się po kłach dziwnymi patykami, czy po prostu siedzą z wysiłkiem wymalowanym na twarzach - muszę czuwać. Każdy kolejny dzień jest moim małym zwycięstwem. Kiedy wracają do domu po długiej nieobecności, którą zazwyczaj przesypiam, czekam na nich przy drzwiach i miauczę, by przestrzec ich przed Potworem. Nie są jednak zbyt bystrzy - zamiast zakopać go, jak zrobiłby to każdy porządny kot, przygotowują mi strawę. Spożywam ją w pośpiechu i wracam na posterunek. Nie wiem, co zrobiliby beze mnie… O, znowu będą siedzieć przed tą płaską, kolorową skrzynką. Biedne, bezwłose istoty - lepiej pójdę już, znów ogrzać ich swoim ciepłem. Czuwam."
Portrety Jasia wkrótce.
"Sądziłem, że po wyprowadzce Małgosi długo będę rozpamiętywał nasze rozstanie, ale jedzenie zdaje się być odpowiedzią na wszystkie moje problemy i pytania. Myśli moje zaprząta teraz co innego. Pomieszczenie, w którym przywykłem załatwiać swoje potrzeby, jest chyba dla człowieków miejscem jakiegoś przedziwnego kultu. Z determinacją przyprawiającą o mrowienie na czubku ogona składają oni ofiary z rzeczy, które zakładają na siebie, przedziwnemu stworowi o okrągłej paszczy. Karmią go co kilka dni, ale on za każdym razem wypluwa ich dary po uprzednim przeżuciu. Wydaje mi się, że nie jest z nich zadowolony, a jego gniew rośnie z każdym dniem. Z tego powodu, muszę towarzyszyć człowiekom za każdym razem, gdy udają się w jego pobliże. Nieważne, czy oblewają się wodą, pukają się po kłach dziwnymi patykami, czy po prostu siedzą z wysiłkiem wymalowanym na twarzach - muszę czuwać. Każdy kolejny dzień jest moim małym zwycięstwem. Kiedy wracają do domu po długiej nieobecności, którą zazwyczaj przesypiam, czekam na nich przy drzwiach i miauczę, by przestrzec ich przed Potworem. Nie są jednak zbyt bystrzy - zamiast zakopać go, jak zrobiłby to każdy porządny kot, przygotowują mi strawę. Spożywam ją w pośpiechu i wracam na posterunek. Nie wiem, co zrobiliby beze mnie… O, znowu będą siedzieć przed tą płaską, kolorową skrzynką. Biedne, bezwłose istoty - lepiej pójdę już, znów ogrzać ich swoim ciepłem. Czuwam."
Portrety Jasia wkrótce.
