Jesteśmy po konsultacji u weta, dren wyjęty, ale rana pozostała, więc nadal kołnierz i klatka, aż do zagojenia.
W ciągu dnia Kira jest spokojna i kochana. Kiedy ją na chwilę wypuszczam mruczy i się łasi, wchodzi na kolana, wtula w człowieka. Zawsze czeka na głaskanie, nawet przelotne, przez kratę klatki. Bardzo dzielnie też znosiła płukanie drenu - mimo że znamy się tylko kilka dni i że musiałam dotykać bolących miejsc była bardzo cierpliwa, nie ma w niej ani odrobiny agresji. Najorsze są noce, kiedy zaczyna miauczeć i miotać się po klatce próbując zdjąć kołnierz, i tak przez wiele godzin.
Na szczęście ma apetyt, kuwetowo też wszystko OK, więc chyba powinno iść do przodu. A - jak przeczuwam - zdrowa Kira okaże się największym miziakiem świata
Kira nie spaceruje jeszcze po mieszkaniu, większość czasu spędza w kartonie, ale wyraźnie widać jak potrzebuje człowieka. Rano odsunęłam sofę, za którą się schowała, usiadłam na podłodze obok i wzięłam ją na kolana. Na głaskanie reagowała bardzo ochoczo, domagała się więcej, udeptywała i mruczała. Raz nawet, po jedzeniu, kiedy siedziałam obok niej i ją pogłaskałam sama weszła mi na kolana 
A tak w ogóle to śliczna z niej kicia 
W nocy cały czas płakała, miauczała i uderzała o klatkę kołnierzem, próbując go zdjąć. Teraz jest nieco spokojniejsza. Ma apetyt, we wtorek dren powinien zostać usunięty, więc mam nadzieję, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Prawdopodobnie to ze względu na chorobę tak się chowała po kątach...
dawaj znać, co ze ślicznotką!
