Bożenka i Ignaś tak się cieszą na widok człowieka, że gdyby znalazła się jakaś dziura lub dostatecznie szeroka szczelina, to wyskoczyłyby z klatki bez opamiętania, następnie przeraziły się (i/lub tak podekscytowały) przestrzenią pomieszczenia, że czym prędzej czmychnęłyby do innej dziury lub wpychały się w szczeliny, oczywiście nie swojej klatki
No małe kochane wulkaniki energii, trochę jeszcze nieogarnięte życiowo, ale kto w ich wieku był niby ogarnięty?
Poza tym bardzo trudno socjalizować kociaki, gdy ma się dla nich tak mało czasu i miejsca, jak to bywa zazwyczaj w szpitaliku - nic dziwnego, że choć tak przyjazne, są wciąż w duszy dzikuskami (co prawda przynosi to dużo radochy obserwującym je
). Smutno jednak patrzeć na takie fajne szkraby dojrzewające bez domu, pełnoetatowego ciepła i troski. One tego tak bardzo pragną i potrzebują...
Z chwilą, gdy tylko usłyszą kroki człowieka, zaczynają wariować - biegają w kółko, wcierają się w pręty, wspinają na sufit klatki, wyciągają łapki, żeby chwycić (nigdy drapnąć!) tego wyczekiwanego człowieka. A człowiek ma dla nich tylko kilkanaście minut, łącznie ze sprzątaniem i szykowaniem jedzenia, bo przecież tyle innych kotków też czeka na niego... 
Po czym zerka na drugi jej koniec, a tam Ignaś, dwa razy większy. I nagle człowiek uświadamia sobie, ze te dzieciaki maja już ponad pół roku i jedne co znają to ta klatka i wolontariusze, którzy ich odwiedzają...
